به طور کلی نوشتار نوعی ثبت و ذخیره سازی اطلاعات است، اگر چه تنها گونهٔ آن نیست و پیش از پیدایش خط و حتی همزمان با آن، حافظهٔ انسان این وظیفه را به عهده داشته است.در نوشتار، اطلاعات به شیوهٔ عینی نگاشته شده و اگر متن مورد نظر به صورت ثبت شده باشد، در تمامی شرایط زمانی و مکانی، برای تمام افرادی که توانایی خواندن آن را داشته باشند، مورد استفاده قرار م یگیرد. حافظه در این روش، نقش اساسی دارد، ولی نه به صورت نگهداری جزء به جزء اطلاعات بلکه با یادگیری قواعد نگارش و شکل حروف و کلمات.

آشکار است در مرحلهٔ نخستین خط و پیدایش شک لهای اولیه الفبا، زیبایی حروف به معنی امروزهٔ آن مطرح نبوده است، ولی به ویژه از زمانی که ابداع انواع خطوطی که با هدف کتابت قرآن انجام شد، هم به زیبایی و موزون بودن آن توجه شد و هم حسی روحانی و معنوی در آن جلوه یافت.